Αξιοθέατα

τοποθεσία | χάρτης & πρόσβαση | νέα βρασνά | όμορφες παραλίες | travel tips

Έχοντας σαν βάση τα Νέα Βρασνά, είναι πολύ εύκολο να πραγματοποιήσετε εξορμήσεις σε γύρω περιοχές όπου συναντάται μεγάλη ποικιλία σημείων ιστορικού, πολιτιστικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος.

Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου

Μπορείτε να επισκεφθείτε το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται στις παρυφές του όρους Κερδύλλια από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Η πανοραμική θέα του Στρυμονικού κόλπου θα σας συναρπάσει.

Αμφίπολη

Στρατηγικής σημασίας αποικία των Αθηναίων, κοντά στις εύφορες εκβολές του ποταμού Στρυμόνα και στα χρυσοφόρα κοιτάσματα του όρους Παγγαίου. Η πόλη ιδρύθηκε το 438 π.Χ. από τον Αθηναίο στρατηγό Άγνωνα, ωστόσο στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του Πελοποννησιακού Πολέμου (422 π.Χ.) αποσκίρτησε από την μητρόπολη Αθήνα και παρέμεινε αυτόνομη πόλη ως την ένταξή της στο Βασίλειο της Μακεδονίας από τον Φίλιππο Β΄ (357 π.Χ.).

Στην εποχή των Μακεδόνων η Αμφίπολη αναδείχτηκε σε ισχυρή πόλη του Μακεδονικού βασιλείου με εσωτερική αυτονομία και με σημαντική οικονομική και πολιτιστική άνθιση. Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει μεγάλο μέρος από τα τείχη και ορισμένα από τα ιερά και τα ιδιωτικά και τα δημόσια κτίρια της πόλης. Στο βόρειο σκέλος του τείχους έχει ανασκαφεί η μεγαλύτερη και πιο οχυρή πύλη της πόλης (πύλη Γ), στην οποίαν κατέληγε γέφυρα του ποταμού Στρυμόνα που ήταν κατασκευασμένη από ξύλινους πασσάλους.

Μετά την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους (168 π.Χ.) η Αμφίπολη ορίζεται πρωτεύουσα της Πρώτης Μερίδος της Μακεδονίας. Η Ρωμαϊκή Εποχή είναι για την πόλη περίοδος ακμής μέσα στο πλαίσιο της κοσμοκρατορίας των Ρωμαίων. Σταθμός της Εγνατίας Οδού και πρωτεύουσα μιας πλούσιας ενδοχώρας, η πόλη αναπτύσσεται οικονομικά και πολιτιστικά. Γνωρίζει βέβαια καταστροφές και λεηλασίες αλλά με την υποστήριξη και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, ιδιαίτερα του Αυγούστου και του Αδριανού, παραμένει ένα από τα σημαντικά αστικά κέντρα της Μακεδονίας ως την ύστερη αρχαιότητα. Η ακμή της πόλης αντικατοπτρίζεται στα μνημειακά κτίρια με τα ψηφιδωτά δάπεδα και τις τοιχογραφίες, αλλά και στα αρχαιολογικά ευρήματα που οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως.

Πριν την Αμφίπολη, στη δυτική όχθη του Στρυμόνα, κοντά στη γέφυρα, βρίσκεται ο περίφημος Λέων. Πρόκειται για επιτάφιο μνημείο πλαστικής του τελευταίου τέταρτου του 4ου π.Χ. αι. Το γλυπτό αναστηλώθηκε σε συμβατικό βάθρο στη θέση όπου βρέθηκε. Η αγορά της πόλης, όπως περιγράφεται από το Θουκυδίδη, δεν έχει μέχρι στιγμής βρεθεί. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο ανασκάπτεται ένα σημαντικό δημόσιο κτίσμα, το γυμνάσιο της Αμφίπολης, στο ΝΑ τομέα της πόλης. Πρόκειται για κτιριακό συγκρότημα, του οποίου το κέντρο κατέχει η παλαίστρα και δίπλα της η αίθουσα του λουτρού.

Σημαντικό είναι και το ιερό της μούσας Κλειώς, χτισμένο στο χείλος ρεματιάς. ‘Οπως είναι γνωστό, ο ομηρικός ήρωας Ρήσος, γιος της Κλειώς, ήταν θαμμένος στην πόλη. Το ιερό της μούσας ήταν ναΐσκος χωρίς εξωτερική κιονοστοιχία. Ορατή είναι επίσης και η ρωμαϊκή ή παλαιοχριστιανική στοά, κοντά στην παλαιοχριστιανική βασιλική.

Στην είσοδο του σύγχρονου οικισμού της Αμφίπολης, η οποία συμπίπτει με την είσοδο της αρχαίας πόλης, είναι κτισμένο το Μουσείο που στεγάζει ευρήματα από τις ανασκαφικές έρευνες στην Αμφίπολη των αρχαίων, παλαιοχριστιανικών και βυζαντινών χρόνων. Γλυπτά, είδωλα, κεραμική, νομίσματα, εργαλεία, όπλα, κοσμήματα, επιγραφικά κείμενα – ευρήματα από τις αρχαιολογικές έρευνες στα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια της πόλης – περιγράφουν την δημόσια και ιδιωτική ζωή στην πόλη.

Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων

Σε απόσταση 70χλμ. περίπου από τους οικισμούς του Στρυμονικού Κόλπου λίγο πριν από την Καβάλα βρίσκεται η αρχαία πόλη των Φιλίππων. Πρόκειται για τον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της ανατολικής Μακεδονίας, με μνημεία χαρακτηριστικά της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και παλαιοχριστιανικής περιόδου.

Η ιστορία του οικισμού των Φιλίππων αρχίζει στα 360/359 π.Χ. όταν άποικοι από τη Θάσο ιδρύουν την πρώτη πόλη, τις Κρηνίδες. Στα 356 π.Χ. η πόλη δέχεται την απειλή των Θρακών, και για τον λόγο αυτό ζητούν τη βοήθεια του Φιλίππου Β΄, ο οποίος, διαβλέποντας την οικονομική και στρατηγική σημασία της πόλης (είχε τον έλεγχο των ορυχείων χρυσού του όρους Παγγαίου), την κατέλαβε, την οχύρωσε με ισχυρά τείχη και της έδωσε το όνομα του. Ακόμη έχτισε ένα καταπληκτικό θέατρο, ενώ λίγο καιρό αργότερα χρησιμοποιώντας το χρυσό των ορυχείων έκοψε το περίφημο νόμισμα, το Φιλίππειο.

Στα ρωμαϊκά χρόνια οι Φίλιπποι έχουν πάψει πλέον να έχουν το ρόλο της ιδιαίτερα σημαντικής πόλης, όπως μας πληροφορούν αρχαίοι συγγραφείς. Ωστόσο μετά την εμφύλια μάχη των Φιλίππων, το 42 π.Χ., όπου συγκρούστηκε ο στρατός των δημοκρατικών Βρούτου και Κάσσιου με το στρατό της τριανδρίας με αρχηγούς τον Αντώνιο και τον Οκταβιανό, σηματοδοτείται για την πόλη μια καινούρια περίοδος ανάπτυξης. Η πόλη αποκτά ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας της θέσης της πάνω στην Εγνατία Οδό, εποικίζεται από Ρωμαίους και νέα κτίσματα ανεγείρονται όπως η αγορά, το υδραγωγείο, η παλαίστρα και πολλά ιερά και αναρίθμητα αγάλματα και μνημεία που υψώνονται και κοσμούν τους δρόμους και τα σπίτια της πόλης.

Πολύ σημαντική χρονολογία υπήρξε το έτος 49 ή 50 μ.Χ., όταν ο Απόστολος Παύλος, συνοδευόμενος από τον Σίλα, τον Τιμόθεο και τον Λουκά επισκέφθηκε τους Φιλίππους και ίδρυσε την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό ανέδειξε την πόλη σε μητρόπολη του Χριστιανισμού.

Ο Απόστολος Παύλος συνδέθηκε με ιδιαίτερες σχέσεις με την πόλη των Φιλίππων. Τουλάχιστον άλλες δύο φορές την επισκέφθηκε, μία το 56 και μία το 57 μ.Χ. Η μεγάλη αγάπη που έδειχνε για τους χριστιανούς αυτής της πρώτης ευρωπαϊκής πόλης που επισκέφθηκε, φαίνεται ιδιαίτερα και από την επιστολή που τους έγραψε το 62 ή το 63 μ.Χ., ενώ ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη. Η προς Φιλιππησίους επιστολή είναι μοναδική (αν εξαιρέσουμε τις δύο προς Θεσσαλονικείς επιστολές) για τον πλούτο των συναισθημάτων και την έκφραση της απαράμιλλης και άδολης αγάπης που έτρεφε για τους Φιλιππησίους.

Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους (963 με 969 μ.Χ.) ανοικοδομούνται τα τείχη της πόλης και κτίζονται οι πύργοι και το τείχος της ακρόπολης. Η πόλη δέχτηκε πολλές φορές την απειλή επιδρομών από Γότθους, Σλάβους και Βούλγαρους, ενώ από την άλλη αποτέλεσε το εφαλτήριο στις εκστρατείες του αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου. Ο οικισμός έχασε την αίγλη του για να ερειπωθεί τελικά αμέσως μετά από την επικράτηση των Τούρκων στην περιοχή, στο τελευταίο τέταρτο του 14ου αιώνα.

Σπήλαιο Αλιστράτης

Βορειοανατολικά από τον Στρυμονικό κόλπο σε απόσταση 55χλμ. κοντά στην κοινότητα Αλιστράτη, στη θέση Πετρωτό, βρίσκεται το ομώνυμο σπήλαιο. Θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και μεγαλύτερα σπήλαια της Ελλάδας αλλά πιθανόν και της Ευρώπης. Αν και χρόνια γνωστό στους κατοίκους της περιοχής, το σπήλαιο έγινε γνωστό στην Σπηλαιολογική Εταιρία Ελλάδος μόλις το 1975.

Η πρωταρχική αιτία της γένεσης του σπηλαίου είναι η διαλυτότητα των ασβεστόλιθων της περιοχής “πετρωτού”. Η ύπαρξη διακλαδώσεων και επιπέδων στρώσεων διευκόλυναν τη δημιουργία σπηλαίου με υψηλούς διαδρόμους και θαυμάσιο διάκοσμο. Μεγάλη είναι η ποικιλία σταλαγμιτών και σταλακτιτών τόσο μορφολογικά όσο και ηλικιακά. Υπάρχουν σταλακτίτες που συχνά φράζουν τις στοές του σπηλαίου και την ίδια στιγμή σταλακτίτες που βρίσκονται στο αρχικό στάδιο σχηματισμού.

Ο προθάλαμος του σπηλαίου είναι μια ωραία αίθουσα ύψους 8μ. Από την αίθουσα αυτή ξεκινούν διάφορες στοές με μεγάλο ύψος που φτάνουν μέχρι και τα 30μ. Οι κύριοι κλάδοι του σπηλαίου αναπτύσσονται δεξιά κι αριστερά της εισόδου κι αρχίζουν από ένα μεγάλο θάλαμο, το θάλαμο υποδοχής, που έχει διαστάσεις 60μ πλάτος, 100μ μήκος και 20-30μ ύψος. Ακολουθώντας τη δεξιά στοά, συναντά κανείς μια νέα στοά, πλάτους 2-3μ, όπου ο διάκοσμος εντυπωσιάζει και γίνεται διαρκώς πλουσιότερος. Εντυπωσιάζουν κυρίως οι τεράστιοι σταλακτίτες και οι μορφής παραπετάσματος στα τοιχώματα της στοάς, που είναι κατάλευκοι.

Στο τμήμα αυτό του σπηλαίου υπάρχουν σε αφθονία λεπτές σωληνοειδείς μορφές σταλακτιτών, που προέκυψαν από την ταχεία ροή του νερού. Επίσης υπάρχουν εκκεντρίτες με ποικίλα σχήματα, αναπτυσσόμενοι προς πολλές κατευθύνσεις καθώς και διπλές ή ροπαλοειδείς ή πεπλατυσμένες ή διακλαδιζώμενες μορφές με το όνομα ελικτίτες. Στο τέλος της στοάς αυτής υπάρχει μεγάλος διάδρομος, ενώ στον τελευταίο θάλαμο παρατηρείται ένα μεγάλο συγκρότημα από σταλαγμίτες ύψους μεγαλυτέρου των 10μ και πλάτους 7μ.

Ένας δεύτερος διάδρομος, σχεδόν παράλληλος προς τον προηγούμενο, μεγαλύτερος και πλουσιότερος σε διάκοσμο και ποικιλία μορφών, μας οδηγεί σε μια στοά η οποία χαρακτηρίζεται από κόκκινους σταλακτίτες. Το ύψος της στοάς είναι κι εδώ τεράστιο και φθάνει σε μερικά σημεία τα 35μ. Το μήκος των γνωστών κύριων και δευτερευόντων διαδρομών είναι 3 χλμ. περίπου, ενώ μέσα στο σπήλαιο συναντώνται σπηλαιόβιοι οργανισμοί, όπως μυριόποδα και νυχτερίδες. Η θερμοκρασία ύστερα από μετρήσεις βρέθηκε σταθερή σχεδόν στους 20οC και η υγρασία κοντά στο 75%.

Το σπήλαιο λειτουργεί καθημερινά κατά τη θερινή περίοδο από τις 09:00 – 21:00 και κατά τη χειμερινή από τις 09:00 – 18:00.

Φαράγγι Ποταμού Αγγίτη

Λίγα μέτρα πιο κάτω από την σιδηροδρομική γραμμή που περνάει δίπλα απ’ το Σπήλαιο Αλιστράτης, βρίσκεται το Φαράγγι του Αγγίτη, το “Βράους” όπως το λένε οι ντόπιοι.

Ποιός ξέρει πότε και από ποια βίαιη γεωλογική ανακατάταξη συντελέστηκε εδώ μια κοσμογονική αλλαγή που χώρισε τη γη στα δύο και άφησε να περάσουν οι υδάτινοι όγκοι της “Πρασιάδος” λίμνης, η οποία όπως λένε οι ιστορικοί, κάλυπτε την εύφορη πεδιάδα της Δράμας, δημιουργώντας το φαράγγι του Αγγίτη, ένα από τα συναρπαστικότερα θεάματα της περιοχής μας.

Γιγάντιοι όγκοι από συμπαγή πετρώματα ξεκινούν κάτω από τη μια και την άλλη όχθη του ποταμού και ορθώνονται πανύψηλα τοιχώματα για να ορίσουν την πορεία του, συνθέτοντας ένα εκπληκτικό θέαμα, που ξετυλίγεται μπροστά σου και σε κάνει να θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης.

Υπάρχουν και πιο ήπια μέρη όπου ο επισκέπτης μπορεί με την βοήθεια οδηγού να φτάσει από στενό μονοπάτι στην κοίτη του ποταμού. Εκεί θα βρεί ήσυχες αμμουδιές και κάτω από υδροχαρή δέντρα θα απολαύσει την ήρεμη ροή του νερού σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης ησυχίας, που διακόπτεται μόνο από το πέταγμα των πουλιών.

Αρχαία Στάγειρα – Η Γενέτειρα του Αριστοτέλη

Η πόλη των Σταγείρων ιδρύθηκε το 655 π.Χ., από Ίωνες αποίκους της νήσου Άνδρου, ενώ λίγο αργότερα έφθασαν άποικοι και από τη Χαλκίδα. Μετά τους περσικούς πολέμους τα Στάγειρα έγιναν μέλος της Α’ Αθηναϊκής Συμμαχίας, συνεισφέροντας στο κοινό ταμείο. Κατά τον Πελοποννησιακό όμως πόλεμο και συγκεκριμένα το 424 π.Χ., η πόλη αποστάτησε από τους Αθηναίους και συμμάχησε με τους Σπαρτιάτες. Το γεγονός εξόργισε τους Αθηναίους, οι οποίοι κι έσπευσαν να πολιορκήσουν την πόλη, δίχως όμως αποτέλεσμα.

Αργότερα τα Στάγειρα προσχώρησαν στο “Κοινό των Χαλκιδέων”, στη συνομοσπονδία δηλαδή όλων των πόλεων της Χαλκιδικής, που είχε έδρα την Όλυνθο. Το 349 π.Χ. η πόλη πολιορκήθηκε και στη συνέχεια υπέκυψε στο βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Β’, ο οποίος και την κατέστρεψε ολοσχερώς , για να την επανιδρύσει όμως λίγα χρόνια αργότερα ο ίδιος, προς τιμήν του Αριστοτέλη. Φαίνεται όμως ότι η καταστροφή αυτή από τον Φίλιππο σηματοδότησε ήδη την αρχή της παρακμής της πόλης, η οποία άρχισε να φθίνει συνεχώς. Έτσι, ο γεωγράφος Στράβων, που έζησε στα χρόνια του Χριστού, σημειώνει ότι στην εποχή του τα Στάγειρα ήταν ήδη ερημωμένα.

Στα χρόνια της μεγάλης ακμής της, η πόλη των Σταγείρων προστατευόταν με ισχυρό οχυρωματικό περίβολο, το συνολικό μήκος του οποίου υπολογίζεται γύρω στα 2 χλμ. Στην κορυφή του Νότιου Λόφου βρίσκεται η ακρόπολη των Σταγείρων. Μέσα στην ακρόπολη αποκαλύφτηκε μία κυκλική δεξαμενή νερού, διαμέτρου 2 και βάθους 4μ. Στην υψηλότερη επίσης γωνία της, ήρθε στο φως ένας τετράγωνος χώρος, πλευράς 5τ.μ. Ο χώρος αυτός, μαζί και μ’ έναν δεύτερο ανάλογο δίπλα του, αποτελούσαν ένα στρατιωτικό φυλάκιο, προς επιτήρηση της γύρω από τα Στάγειρα περιοχής. Καταλαμβάνει το υψηλότερο, σημείο ολόκληρης γενικά της πόλης, με δυνατότητα κατόπτευσης τόσο αυτής, όσο και του περιβάλλοντος χώρου σε μεγάλη μάλιστα ακτίνα.

Στο κέντρο του οικισμού, στην Αγορά, αποκαλύφθηκε από την αρχαιολογική σκαπάνη μία στοά, ένα δημόσιο οικοδόμημα, χτισμένη με μαρμάρινους γωνιόλιθους που συγκέντρωνε τους Σταγειρίτες για δημόσιες συζητήσεις. Μπροστά στη στοά και αριστερά της εισόδου αυτής σώθηκε η θεμελίωση ενός μικρού βωμού, με περιμετρικό αυλάκι υπερχείλισης, λαξευμένο στο βράχο.

Οι κλασικές και ελληνιστικές οικίες που διασώθηκαν μέχρι τώρα, μας δίνουν σημαντικές πληροφορίες για την οικιστική οργάνωση, την οικιακή οικονομία και την κοινωνία των Σταγείρων. Κτισμένες με διαφόρων μεγεθών, λαξευμένες ή μη πέτρες, έχουν συνήθως δάπεδα από πατημένο χώμα. Εντύπωση προξενούν συχνά τα μεγάλα δωμάτια, αλλά και οι στενοί δρόμοι ανάμεσά τους, που είναι είτε λιθόστρωτοι, είτε διαμορφωμένοι στο βράχο. Το γεγονός αυτό, αλλά και η κλιμακωτή διάταξη των σπιτιών, θυμίζουν τους παραδοσιακούς οικισμούς των ελληνικών νησιών.

Χίλια περίπου χρόνια αργότερα από την καταστροφή των Σταγείρων, αναφέρεται η ύπαρξη, στην ίδια θέση, ενός μικρού μεσαιωνικού κάστρου, που έφερε το όνομα “Λιβασδιάς” και αργότερα “Λιψάσδα”. Στο κάστρο αυτό ανήκουν προφανώς τα λίγα κτίσματα στην κορυφή του Βόρειου Λόφου, καθώς και το βυζαντινό τείχος που φράσσει, στην αρχή του, τον ίδιο λόφο.

Άγιον Όρος

Την τρίτη, ανατολικότερη και μαγευτικότερη χερσόνησος της Χαλκιδικής, τη χερσόνησο του Άθω, κατέχει σήμερα ολόκληρη η Αγιορείτικη πολιτεία. Είναι ο μοναδικός χώρος στην Ελλάδα, που είναι ολόκληρος αφιερωμένος στην προσευχή και τη λατρεία του Θεού. Γι΄ αυτό και ονομάζεται Άγιον Όρος.

Αποτελεί αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού κράτους, που υπάγεται πολιτικά στο Υπουργείο Εξωτερικών και θρησκευτικά στην Δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Έχει εδαφικά διαιρεθεί σε είκοσι αυτοδιοίκητες περιοχές. Κάθε περιοχή αποτελείται από μία κυρίαρχη μονή και διάφορους άλλους μοναστικούς οικισμούς γύρω από αυτήν (σκήτες, κελλιά, καλύβες, καθίσματα, ησυχαστήρια). Πρωτεύουσα και έδρα του ισόβιου, πνευματικού ηγέτη των μονών, εκλεγμένου από το σώμα των ηγουμένων, αποτελούν οι Καρυές.

Τα σύνορα της μοναστικής πολιτείας ορίζονται, στο χερσαίο χώρο, με μια νοητή γραμμή που αρχίζει από την δυτική ακτή από την τοποθεσία “Φραγκόκαστρο” και φτάνει ως το ακρωτήρι “Αράπης”, στην απέναντι άκρη. Οι φυσικές τοποθεσίες της χερσονήσου είναι αξιοθαύμαστες. Το όρος Άθως που δεσπόζει σ΄ αυτή, είναι ένας τεράστιος κώνος με ύψος 2.033 μέτρα. Η γυμνή κορυφή του λες και λογχίζει τον ουρανό και οι πλαγιές του, κατάφυτες από αιωνόβια δέντρα, δημιουργούν μία ασύγκριτη αισθητική ομορφιά σε όλη τη μαγευτική αυτή περιοχή.

Σε όλες τις μονές είναι κοινή η λειτουργία, προσευχή, στέγη, σίτιση και εργασία μεταξύ των μοναχών. Ο Ηγούμενος της κάθε μονής, εκλέγεται από τους μοναχούς της ισόβια, ενώ το σύνολο των Ηγουμένων αποτελεί την Ιερά Σύναξη, η οποία ασκεί την νομοθετική εξουσία στο Άγιον Όρος. Παράλληλα κάθε χρόνο εκλέγεται από την κάθε μονή και ο αντιπρόσωπος της στην Ιερά Κοινότητα, η οποία ασκεί την διοικητική εξουσία, ενώ την εκτελεστική εξουσία ασκεί η Ιερά Επιστασία που αποτελείται από 4 μέλη επιλεγμένα από τις 5 πρώτες ιεραρχικά μονές.

Η κάθε μονή προσφέρει με τη δική της ιστορία και πνευματικότητα στο μωσαϊκό της μοναστικής πολιτείας. Πρώτη στην τάξη μονή και παλαιότερη από όλες, χτισμένη από το 963μ.Χ., είναι η Μονή της Μεγίστης Λαύρας, ενώ στις σημαντικότερες συγκαταλέγονται η Μονή Βατοπεδίου και η Μονή Ιβήρων.

Οδικό δίκτυο που να οδηγεί από την Χαλκιδική στο Άγιον Όρος δεν υπάρχει. Η μοναδική δίοδος για τον προσκυνητή που επιθυμεί να γευτεί από κοντά την θεϊκή αρμονία του Αγίου Όρους είναι διαμέσου της θάλασσας. Από το λιμάνι της Ουρανούπολης πραγματοποιούνται καθημερινά δρομολόγια προς τη Δάφνη, το γραφικό λιμένα του Όρους. Για την διαμονή σε κάποια από τις μονές θα πρέπει ο επισκέπτης να έχει προμηθευτεί το ειδικό διαμονητήριο από το αρμόδιο γραφείο στην Ουρανούπολη.

Πηγή ταξιδιωτικών κειμένων: strymonikos.net